Houden van wie je wilt, zijn wie je bent en de keuzes maken die voor jou het beste zijn. Je zou zeggen: de normaalste zaak van de wereld in 2020.
Helaas staan deze verworven rechten steeds vaker onder druk. Daarom luidde ik deze week bij het emancipatiedebat de noodklok. Want of het nou gaat om de veiligheid van LHBTI-personen, het recht op abortus of veiligheid achter de voordeur: iedereen moet er zeker van zijn dat je zichtbaar jezelf kunt zijn.
Momenteel zetten autoritaire conservatieve leiders wereldwijd de klok terug als het om emancipatie gaat. Het recht op een veilige abortus dreigt vrouwen te worden afgenomen in onder meer de VS, Polen en Hongarije. In Polen roepen gemeenten zichzelf uit tot zogenaamde ‘LHBTI-vrije’ zones. Polen en Turkije willen zich terugtrekken uit het Istanbul Verdrag tegen geweld tegen vrouwen. Juist nu moeten we ons keihard blijven uitspreken voor mensenrechten en gelijkwaardigheid, tegen uitsluiting en geweld. Want LHBTI-rechten zijn niet onderhandelbaar. Mensenrechten zijn geen mening. En vrouwenrechten zijn niet ‘leuk voor erbij’ maar een must.
Mensenrechten zijn geen mening. En vrouwenrechten zijn niet ‘leuk voor erbij’ maar een must.
Op straat, op school of in een azc: nog steeds kun je ook in Nederland lang niet overal veilig en zichtbaar jezelf zijn als LHBTI-persoon. Of het nou gaat om de inzet van Roze in Blauw binnen de politie, aandacht binnen de politie-opleiding, of het uitbannen van ‘conversietherapie’, de regering moet vol aan de bak voor LHBTI- veiligheid. En ook op het gebied van niet-vrijwillige operaties van intersekse kinderen en het meerouderschap is er nog een wereld te winnen.
En dan is er nog de ‘pandemie in de pandemie’: geweld achter de voordeur. In Nederland sterft elke tien dagen een vrouw als gevolg van ‘huiselijk’ geweld. Het ontvluchten van een gewelddadige relatie is super moeilijk, weet ik helaas uit ervaring. Schaamte, angst en afhankelijkheid zorgen voor een hele hoge drempel. Er moet bovendien zoveel geregeld worden: een veilige plek, aangifte, een nieuwe school voor je kinderen, bankzaken, om nog maar te zwijgen van het emotionele proces waar je doorheen moet.
Op zo’n moment moeten we wat mij betreft pal achter de slachtoffers gaan staan, zodat zij zich niet ziek hoeven te melden of bang hoeven te zijn dat hun baan op de tocht staat, en zodat ze in alle rust en veiligheid de draad weer kunnen oppakken. Daarom pleit ik voor een betaald persoonlijk veiligheidsverlof van tien dagen. Zodat we slachtoffers van geweld achter de voordeur een duidelijk signaal geven: je staat er niet alleen voor!
