Een stoet witte jassen dwars door Amsterdam. Afgewisseld met mensen in operatiekleding, compleet met mondkapjes. Fietsers die in het voorbijgaan hun duim opstaken, vuilnismannen die toeterden als de stoet langskwam, studenten die in hun pauze meedansten op de muziek van de brassband. Vrolijk liet het zorgpersoneel woensdag van zich horen.
Ik liep mee in de demonstratiemars van mijn ‘eigen’ ziekenhuis in Amsterdam-Oost. Een plek waar ik vaak ben geweest als een van de jongens oorontsteking had of waar we de SEH bezochten na een te ruwe voetbalwedstrijd. Daarom wil ik de werkers van juist dat ziekenhuis ook zo graag steunen – omdat ze er altijd zijn als wij hen nodig hebben.
Drie op de vier verpleegkundigen overweegt zelfs ander werk te zoeken.
Al het zorgpersoneel dat ik woensdag sprak vertelde ongeveer hetzelfde verhaal. Ze houden van hun vak, maar dat vak is de afgelopen tijd flink veranderd. We kunnen op medisch gebied steeds meer, maar daardoor wordt de zorg ook steeds ingewikkelder. Tegelijkertijd zijn er te weinig collega’s, waardoor mensen soms te snel naar huis gestuurd worden. Soms worden patiënten midden in de nacht naar een ander ziekenhuis gestuurd. Drie op de vier verpleegkundigen overweegt zelfs ander werk te zoeken. De werkdruk is gewoon te hoog.
Ze willen hun patiënten niet in de steek laten.
Ze vertelden dat ze eigenlijk nooit actie voeren. Ze willen hun patiënten niet in de steek laten. Echt staken mogen ze niet eens, dat kan niet in een ziekenhuis. Hun verhaal staat niet op zichzelf. Van leraren hoor je dezelfde klachten over een gebrek aan collega’s en de veel te hoge werkdruk. Net als bij de politie, waar het kabinet wel een nieuwe drugsunit wil opzetten, maar er geen geld komt voor extra agenten.
We kunnen – en we moeten – een andere keus maken.
Het gaat goed met de Nederlandse economie. Het kabinet presenteert trots overschot na overschot. En zijn miljarden om de belastingen voor de hoogste inkomens en de grote bedrijven te verlagen. Maar die miljarden moeten anders besteed worden. We kunnen – en we moeten – een andere keus maken. Dit is het moment om te investeren in zaken die voor ons allemaal van belang zijn. Om te zorgen dat leraren, agenten en zorgpersoneel met trots hun vak kunnen uitoefenen. Zodat wij allemaal veilig over straat kunnen, er een goede leraar voor de klas staat en je de zorg krijgt die je nodig hebt.
Al die verpleegkundigen, verloskundigen, ambulancepersoneel en andere zorgmedewerkers staan dag en nacht voor ons klaar. Het zijn niet de mensen met de grootste mond, maar ze hebben wel een heel groot hart. Voor hun vak en voor hun patiënten. Laten we naar ze luisteren.
Groet, Lodewijk
#Hartjezorg
Teken en deel onze petitie en roep nu het kabinet op om écht werk te maken van een structureel betere beloning en minder werkdruk in de zorg.