Dit jaar moeten de cao’s voor meer dan 1 miljoen werknemers in de zorg worden vernieuwd. In de thuiszorg, de verpleeghuizen, de jeugdzorg, de gehandicaptenzorg, de GGZ, de ziekenhuizen. Noem maar op.
Die nieuwe cao’s moeten werken in de zorg, en vooral blíjven werken in de zorg aantrekkelijker maken. Dat is hard nodig. Er is een ontzettend groot personeelstekort in de zorg en dat tekort wordt (ondanks andersluidende berichten van het ministerie van VWS) groter en groter. De gevolgen daarvan, die voelen we met ons allen: wachtlijsten die langer worden, zorg waarvoor je verder van huis moet, zorg die niet kan worden geleverd. En zo komt de zekerheid van goede zorg dichtbij als je het nodig hebt steeds meer onder druk te staan, terwijl het geld zo links en rechts tegen de plinten klotst.
Ook werknemers in de zorg merken de gevolgen van dat tekort aan collega’s dagelijks: hun werkdruk stijgt, hun ziekteverzuim neemt toe, hun werkplezier neemt af. En steeds meer mensen die vertrekken. Bijna 120.000 vorig jaar.
Van die nieuwe cao’s hangt ontzettend veel af
Van die nieuwe cao’s hangt dus ontzettend veel af. Probleem is dat de onderhandelingen om tot nieuwe cao’s te komen allemaal voor geen meter lopen. Kondigden eerder de mensen in de jeugdzorg al acties aan, gisteren klapten de onderhandelingen voor de 200.000 werknemers in de ziekenhuizen. Ook zij gaan actievoeren. En al snel. Voor de zomer. Uiteraard steun ik, steunt de PvdA, die acties. Ze zijn, helaas, hard nodig. Bovendien zegt het nogal wat dat juist de mensen in de zorg naar het wapen van acties grijpen. Dat doen ze niet zomaar. De nood is hoog.
Die acties richten zich in de eerste plaats op ziekenhuiswerkgevers. Maar wie zich echt aangesproken moeten voelen, zijn de bewindspersonen op het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Die noemen het aanpakken van het personeelstekort in de zorg hun grootste uitdaging, maar verder dan het zoveelste mooie actieplan zijn ze nog niet gekomen. Ik vraag ze opnieuw nu eindelijk verantwoordelijkheid te nemen voor die ‘grootste uitdaging’. Niet met mooie praatjes, maar met daden.
Ik vraag de bewindspersonen opnieuw nu eindelijk verantwoordelijkheid te nemen voor die ‘grootste uitdaging’. Niet met mooie praatjes, maar met daden.
Met extra geld. Voor betere arbeidsvoorwaarden. Zodat ze ‘hun zorgmedewerkers’ de waardering die ze zo hard verdienen geven. Ook in hun portemonnee.
Bekijk hier mijn eerdere oproep voor betere salarissen in de zorg
