Vrijdag was ik in Veldhoven. Om zo te ervaren hoe het er in de wijkzorg aan toegaat.
Steeds meer mensen blijven langer thuis wonen, en om dat mogelijk te maken is goede zorg dichtbij als je ‘t nodig hebt van levensbelang. Daarbij speelt de wijkverpleegkundige een cruciale rol.
José is een gepassioneerde wijkverpleegkundige. En met haar ging ik op pad. De wijk in, achter de voordeur. Bijvoorbeeld bij een 93-jarige dame die steeds vergeetachtiger wordt, maar met pretlichtjes in haar ogen vertelde over het kerstfeest dat de buurt organiseerde.
De professional die schakelt met huisarts, familie en mantelzorgers.
Zij is een van de vele mensen die uitzien naar de komst van José. Naar de zorg die ze verleent, het luisterend oor dat ze biedt, het praatje dat ze maakt en de gezelligheid die ze brengt.
José is, zoals zoveel van haar collega’s, de spin in het web. In de wijk en in de buurt. De professional die schakelt met huisarts, familie en mantelzorgers. Zij is er voor de mensen die het nodig hebben.
Het is de taak van de politiek om professionals als José in staat te stellen gewoon hun werk te doen.
Echter, José voelt zich soms eerder het vliegje in dat web. In plaats van de spin. Door een cliëntenstop, omdat er te weinig collega’s zijn. Door allerlei regeltjes en schotten tussen wetten, die betere zorg in de weg staan.
Ik wist het al, maar ben er nu nog méér van overtuigd: het is de taak van de politiek om professionals als José in staat te stellen gewoon hun werk te doen. Daar worden we allemaal beter van.
