De eervolle taak van het leiderschap van onze partij en de fractie heb ik sindsdien met alles wat ik in me heb vervuld. Ik had me voorgenomen de partij in rustiger vaarwater te brengen en tenminste tot de gemeenteraadsverkiezingen te leiden. De afgelopen weken heb ik nagedacht over de vraag of ik de Partij van de Arbeid wil blijven leiden.

Het antwoord is er. En eigenlijk wist ik, en u wellicht ook, het al wel wat langer. Het antwoord is dat het leiderschap van de partij niet goed bij mij past en ik daarmee niet de ideale leider van onze partij ben.

Ik ben de politiek in gegaan om de ongelijkheid in ons land en in de wereld kleiner te maken. Om op te komen voor mensen die zich niet gehoord of gezien voelen. Om internationale solidariteit vanzelfsprekend te laten zijn. Om het recht te versterken zelf te kunnen beslissen over je lichaam en je leven. De partij heeft mij unieke kansen gegeven om daar leiderschap in te tonen. Als partijvoorzitter, als minister, als volksvertegenwoordiger en als partijleider.

Maar in die laatste rol, partijleider, is het belangrijk om leidend en opinie-vormend te zijn op alle onderwerpen. Om in de verkiezingsdebatten en in de Tweede Kamer onderscheidend te zijn in stijl en stellingnames. Om de partij ook voor te gaan in idee-ontwikkeling over thema’s waar ik me minder in thuis voel. Om niet alleen een leider te zijn die Den Haag kan openbreken voor wat er leeft in ons land en in de wereld, maar ook een die bedreven is in het debat in de plenaire zaal van de Tweede Kamer. Ik vind dat ik dat niet goed genoeg kan waarmaken, en daarom treed ik terug.

Ik ben trots op wat ik voor elkaar heb gekregen. De vooruitgang voor vrouwen om over hun eigen lichaam te beslissen. De verandering naar een eerlijkere kledingindustrie. En natuurlijk de doorbraak in de linkse, progressieve samenwerking. Het bondgenootschap tussen de Partij van de Arbeid en GroenLinks zal zich verder verdiepen en verbreden - omdat hoop en verandering gebaat zijn bij samenwerking, bij een eendrachtig geluid voor kansengelijkheid, tegen versplintering en verdeeldheid.

Ruimte maken betekent ook dat ik, met pijn in het hart, mijn Tweede Kamerlidmaatschap opgeef. Hier staat geen gewezen leider die de fractie en mijn opvolger in de weg wil lopen. Ik word niet het orakel uit Slotervaart maar blijf wat ik al die jaren was, een betrokken partijlid. Want de sociale politiek, die zit bij mij diep van binnen.

Vandaag neem ik afscheid van mijn collega’s uit de fractie en van de landelijke politiek, maar niet van onze mooie partij en onze idealen. En ik wil u bedanken. Tot op de dag van vandaag weet ik me gesteund door al die geweldige partijgenoten die zich inzetten voor sociale en eerlijke keuzes. Mensen die me dierbaar zijn. Hen zou ik willen zeggen, het zijn de zachte krachten die winnen, die de toekomst van ons land en de wereld vormgeven. Daar help ik graag vanuit een andere rol aan mee.

Met hartelijke groet,

Lilianne Ploumen