Wim van Velzen leerde ik kennen in 1979. Op het april congres dat jaar werd hij tot partijsecretaris en ik tot partijvoorzitter gekozen.
Maarten van Traa werd internationaal secretaris. Samen vormden we een hecht trio dat acht jaar lang de partij richting probeerde te geven. Aan onze verkiezing was een langdurige (toen nog ongebruikelijke) verkiezingscampagne van zo’n zes maanden vooraf gegaan. Met een groot debatcircus trokken we door het hele land. De partij had in die tijd meer dan honderdduizend leden en was een maatschappelijke factor van groot belang. Belangrijke thema’s waren toen de kernwapens, het onvoorwaardelijk ‘nee’ tegen kruisraketten, en de inkomenspositie van de minima.
Wim had ervaring als PvdA-raadslid en wethouder in zijn gemeente Huizen. Die lokale ervaring verbond ons direct. Wim zorgde voor de partij als organisatie. Hij moest gelijk aan de bak met de verhuizing van de Tesselschadestraat naar de Nicolaas Witsenkade. Direct daarna kwamen de Europese verkiezingen eraan, met Anne Vondeling als lijsttrekker. Dag en nacht en in de weekends waren we op pad en dat is eigenlijk acht jaar zo gebleven. Met z’n drieën vormden we de verbinding met de Kamerfractie en partijleider Joop de Uyl. In vriendschap en soms debatterend op het scherpst van de snede. Ook onderling hadden we heftige discussies, open en direct, maar naar buiten toe opereerden we als eenheid. En eendrachtig waren we in het continu actief betrekken van de leden bij de partij. Een heel bijzonder hoofdstuk in onze samenwerking was de opvolging van Joop de Uyl. Daarover is al heel wat geschreven. Laat ik hier zeggen dat de vasthoudendheid van ons trio in aanzienlijke mate heeft bijgedragen aan de opvolging door Wim Kok.
Politieke vriendschap
Vier keer werden we door het congres herkozen. Niets was vanzelfsprekend. Overal stond spanning op. Maar de politieke vriendschap hielp ons door alle hectiek en strijd heen. En ondertussen mocht ik af en toe bij hem thuis schuilen, bij Loes en zijn drie opgroeiende jongens Jeroen, Machiel en Bas. We maakten wandelingen door het Gooi, en bespraken de boeken die we gelezen hadden, beiden hielden we van literatuur.
In 1986 behaalden we met Joop den Uyl en Wim Kok de op een na beste uitslag met 52 zetels. Daarna vertrok ik naar Novib, Wim bleef nog enkele jaren partijsecretaris tot hij in 1989 verkozen werd in het Europees parlement. Daar heeft hij zich tien jaar lang ingezet voor een ander Europa, een Europa met een socialer gezicht.
Grote betrokkenheid
In 1997 kwamen we elkaar weer tegen, diep geschokt door het dodelijk auto-ongeluk van Maarten van Traa, en beseffend dat ons trio voorgoed was gebroken.
Toen ik in 1999 in het Europees parlement werd gekozen, werd mij in mijn inwerkingsjaar duidelijk hoe groot de waardering was die hij genoot in de grote Europese fractie van sociaaldemocraten. Zij misten hem, zijn humor, zijn betrokkenheid. Zoals de familie bij zijn overlijden op 82 jarige leeftijd schreef: Wim was sociaaldemocraat in hart en nieren.
Zo wil ik – ongetwijfeld namens heel veel partijvrienden in Nederland en Europa – Wim gedenken.
Max van den Berg
Steun onze docenten en blijf op de hoogte
Steun onze strijd en blijf op de hoogte van al onze acties, ideeën en activiteiten omtrent leraren.