Veel terechte aandacht gaat naar al die helden (vooral heldinnen) die in deze crisis naar voren stappen.
Maar vandaag wil ik speciaal stilstaan bij al die gewone mensen die doen wat ze kunnen en daar maar zo zo in slagen. Mensen die, nu steeds duidelijker wordt dat deze situatie nog wel even kan duren, zo langzamerhand last krijgen van corona blues.
Ja, ik heb het over ons: de thuiswerkende (nou ja, werkende?), hard bellende, rond kinderen navigerende, hopeloze homeschoolers. Hoe lang gaat dit nog duren? Wanneer kunnen we weer langs oma, en dan niet alleen om voor het raam te zwaaien? Wanneer gaan de kinderen weer naar school? Of als dat niet kan wij weer naar werk zodat we niet in dezelfde ruimte zitten met – in mijn geval – al die lange benen, grote voeten van jongens die hun ouders meer dan zat zijn?
Ook al heb ik zeker niet alle antwoorden, toch wil ik jullie vragen: wat kan ik voor jou doen?
Ik wil helpen nadenken hoe we zorgen dat alle kinderen straks weer snel bij zijn. Niet elke ouder lukt het, hoe goed je ook je best doet, om je kinderen te geven wat ze nodig hebben. Het moet genoeg zijn dat je weet dat je doet wat je kunt en bovenal je weet: straks krijgt mijn kind wat het nodig heeft en komt het weer goed. Niet in een keer nee, maar wel de komende tijd.
Onze missie is bestaanszekerheid voor iedereen.
En ik wil werken aan plannen hoe iedereen straks toch weer zijn of haar brood kan verdienen. Onze missie is bestaanszekerheid voor iedereen. Dus laat het me weten als je klem zit. Ik beloof niets, ik kan niets beloven. Maar wel dat ik voor jullie zal opkomen.
Onder de grote woorden over Economie en Volksgezondheid gaan jullie verhalen schuil: opdrachten die opeens geschrapt zijn. Contracten die niet verlengd worden. En zenuwachtig bij iedere droge hoest.
Hou vol, zegt Rutte dan. Ik zeg het hem na, maar nu speciaal voor jullie, voor ons. We komen hier doorheen – samen. Echt. En we houden elkaar vast.
