Dit kabinet werkt al een hele tijd aan het verantwoordelijk maken van individuele gemeenten voor beschermd en begeleid wonen. Woonvormen waarbij (vaak) jongeren huisvesting en begeleiding wordt geboden. Omdat ze niet zelfstandig kunnen wonen. Een ‘rugzakje’ hebben. Kwetsbaar zijn dus. Overigens ook voor louche bureaus, die deze vorm van zorg en ondersteuning soms vooral als een manier om zelf snel ‘binnen te lopen’ zien.
Maar dat verantwoordelijk maken van gemeenten kan natuurlijk alleen als dat er is: voldoende huisvesting, begeleiding èn toezicht op die bureaus. En dat is op dit moment nog lang niet het geval. Heel veel gemeenten hebben hun zaakjes echt nog niet op orde. Vervelend voor die gemeenten, maar vooral voor de mensen waar het hier om gaat natuurlijk.
“Heel veel gemeenten hebben hun zaakjes echt nog niet op orde.”
Met hen moet je niet willen ‘experimenteren’. De kans dat ze dan van de regen in de drup raken, is levensgroot aanwezig. Met alle gevolgen vandien. Voor henzelf natuurlijk in de eerste plaats, maar ook voor de samenleving.
“Eerst de boel op orde, dan pas verder. En niet andersom.”
Daarom heb ik het kabinet opgeroepen om ‘geen onomkeerbare stappen te zetten’. Eerst de boel op orde, dan pas verder. En niet andersom. Deze week steunde de Kamer mij in die oproep. Gelukkig. Voor de jongeren in kwestie.
“Deze week steunde de Kamer mij in die oproep. Gelukkig. Voor de jongeren in kwestie.”
Steun onze docenten en blijf op de hoogte
Steun onze strijd en blijf op de hoogte van al onze acties, ideeën en activiteiten omtrent leraren.