De zorg in Nederland behoort tot de top van de wereld. En dat is vooral te danken aan de mensen die er werken. Zij zijn de kurk waarop goede zorg drijft. Maar die kurk dreigt kopje onder te gaan.
Onze zorgprofessionals dreigen kopje onder te gaan. Aan een fors tekort aan collega’s. Aan een daardoor steeds hoger wordende werkdruk. En aan een lawine aan ‘paarse krokodillen’ die over hen wordt uitgestort.
Terwijl in ons land een zorginfarct dreigt, plakt het kabinet slechts een pleister.
En daar hebben we àllemaal last van. Cliënten en patiënten voorop. Maar terwijl in ons land een zorginfarct dreigt, plakt het kabinet slechts een pleister. Op het verkeerde been. Sinds minister De Jonge met veel bombarie zijn actieplan ‘werken in de zorg’ (z’n zoveelste actieplan) heeft gepresenteerd, vertrekken meer mensen dan ooit tevoren. Zijn er meer vacatures dan ooit tevoren. Sinds-ie heeft beloofd om het aantal regels en regeltjes terug te brengen, zijn het er alleen maar nòg meer geworden. En minister Bruins? Die presteerde het om met een voorstel te komen (Big2) dat nòg meer mensen de sector uitjaagt. Door ze te schofferen en hun ervaring bij het grofvuil te zetten.
Wat mensen in de zorg nodig hebben, zijn geen halfbakken plannen. Maar méér ruimte en tijd om hun werk beter te kunnen doen.
Wat mensen in de zorg nodig hebben, zijn geen halfbakken plannen. Maar méér ruimte en tijd om hun werk beter te kunnen doen. En méér waardering, ook in hun portemonnee. Dat moet. En het kan. Want tot nu toe worden elk jaar miljarden vanuit de zorg teruggestort in de schatkist. Een verkeerde keuze.
Daarom hield Lodewijk Asscher na Prinsjesdag een stevig pleidooi voor al die harde werkers in de zorg. Voor meer salaris en minder werkdruk. Want dat verdienen ze!
